CHAPTER 32

Harry POV

- Lepiej zacznijmy już budować łóżeczko. - podnoszę na nią wzrok, a jej twarz blednie.
- Co? Jak to możliwe? Prawie mnie usmażyłeś! - wstaje i wyrywa mi test z rąk.
- Skarbie, dałem na najmniejsze wstrząsy. Nie było tak źle, nie przesadzaj. - mrużę oczy na jej głupie wyolbrzymianie sprawy. Miała się, kurwa, uspokoić, wyobraźcie sobie, co by było, gdybym dał na największe wstrząsy? Ja pierdole, czułaby się, jakby skakała z dachu, gdybym to zrobił.
- Nie, nie mogę być w ciąży! Szczególnie z twoim dzieckiem! - wrzeszczy i zaczyna chodzić w tę i z powrotem, to jeden z jej zwyczajów, kiedy jest wkurzona.
- Aww, no co ty, nie jest tak źle. Nie widzisz? Taki mały Harry Junior? - uśmiecham się, kiedy wyobrażam sobie małego chłopca, biegającego po domu. Jego brązowe, kręcone włoski i oczy Aubrey. Brązowe. Biegający z małym zabawkowym pistoletem. Chciałbym tego. Nienawidzę dzieci, ale jedno, które byłoby moje - chciałbym.
- Nie, nie chcę go. - podnoszę głowę na nią, wygląda śmiertelnie poważnie.
- Cóż, chcesz czy nie, będziemy je mieli. - mówię przez zaciśnięte zęby. Chcę mieć to dziecko.
- Harry, nie rozumiesz. Nie chcę zostać mamą. W każdym razie, nie teraz. - przełyka i spuszcza wzrok.
- Lepiej zacznę kupować książki dla rodziców, bo musimy być gotowi. - nie patrzę na nią i wychodzę z łazienki.
Muszę być teraz ostrożniejszy, kiedy jest w ciąży, ale ona też musi przestać mnie wkurzać, jeśli nie chce zostać porażona na śmierć.
Wchodzę do kuchni i słyszę jej małe stopy, uderzające do drewnianą podłogę, podążając za mną.
- Harry? - odwracam się.
- Co?
- Naprawdę chcesz zostać ojcem? - pyta, w końcu patrząc mi w oczy.
- Szczerze? Chcę. - wzdycham, historia naszego życia idzie szybko, jeśli o tym pomyśleć. Jakbym minutę temu starał się ją w końcu złapać, a teraz jest w ciąży z moim dzieckiem.
- Ale... ja nie chcę zostać mamą. - jej oczy są zaszklone i mogę wyczuć, że panikuje.
- Hej, nie płacz. Wszystko będzie dobrze, kochanie. - chwytam ją za podbródek, jej małe, delikatne usta drżą.
- Po prostu się boję. - szepcze.
- Ja też, ale również się cieszę. - mały uśmiech tworzy się na tą myśl.
- Teraz odpocznij. - mówię i kieruję ją do sypialni. Zamykam drzwi i opieram się o nie plecami.
- Moje dziecko. - wymawiam, akcentując pierwsze słowo.

Aubrey POV

Muszę coś zrobić. Teraz. Nie jutro, nie za tydzień, ale teraz. Zamykam drzwi i patrzę w dół na moją bransoletę na kostce, po czym podbiegam do garderoby.
Otwieram stronę Harry'ego, szperam pod jego złożonymi kurtkami i wyciągam sejf, który znajduje się tam od miesiąca. Otwieram go kluczem, który był w kieszeni kurtki i ostrożnie wyciągam mały, srebrny pistolet.
- Nie będę miała tego dziecka. - biorę głęboki wdech i celuję prosto w bransoletę. Jeden strzał i rozpadnie się na kawałki. Powinien lepiej wiedzieć, żeby nie zostawiać mnie w jednym pokoju z bronią. Otwieram drzwi z lekkim zgrzytem, nikogo nie widzę na korytarzu. Idę do kuchni i wyglądam przez okno, widzę, jak szuka czegoś w środku swojego auta, dziwi mnie, jak on może być tak głuchy. Wychodzę tylnymi drzwiami i staję na przeciw jego, pożal się boże, samochodu.
- Co ty z tym robisz? - podnosi wzrok i marszczy brwi na moją dłoń, trzymającą pistolet.
- Mówiłeś, że chcesz być jak Bonnie i Clyde? Cóż, odpalaj silnik, mamy coś do zrobienia. - patrzy zdziwiony, po czym zamyka auto.
- Zmieniłem zdanie, jesteś w ciąży z moim dzieckiem, żartujesz sobie, kurwa, prawda?*
- Po prostu zróbmy to ten jeszcze jeden raz. Zabijmy kogoś. - potrzebuję, aby się zgodził.
- Wsiadaj to samochodu. - wzdycha i otwiera drzwi od strony kierowcy.
Uśmiecham się i wsiadam.

____________________________________________________

Cóż, Aubrey jest bardzo przestaną osobą, więc kiedy Harry raził ją prądem, a ta czuła, jakby 20 piorunów w nią uderzyło i zabijało, to nie była prawda. Nie czuła tego bólu od roku, więc odczuwała wstrząsy dwa razy mocniej, bolało ją to, ale nie aż tak, aby to mogło zabić ją czy dziecko. :)

* Chodzi o to, że Harry rozmyślił się, co do Bonnie i Clyde'a oraz tych wyjazdów, bo Aubrey jest w ciąży i nie chce, aby coś jej się stało, ale po jej "namowach" ten się zgadza - jakby co. :D

* jeśli przeczytałaś/eś - zostaw komentarz *

Całuję, Ann. :*