CHAPTER 8.

AUBREY POV

Budzę się słysząc ludzi, mówiących głośno wokół mnie. Mogłam poczuć moje szpitalne łóżko poruszające się.

Otwieram oczy by zostać przywitaną przez pielęgniarki i lekarzy stojących wokół mnie, wszyscy zatrzymali się, kiedy zauważyli, że obudziłam się.

- Co się dzieje? – próbuję usiąść, ale zostaję pchnięta w tył przez lekarza.

 - Panno Evens, wszystko będzie dobrze, teraz proszę się uspokoić. – mówi płowożółty mężczyzna w średnim wieku. Był ubrany na biało. Jego koszula była biała, jego spodnie były białe, nawet buty. Widziałam lekarzy ubranych tak tylko w filmach, gdzie pacjent czy jakaś osoba zabierana jest do jednych z tych miejsc, gdzie trafiają ludzie z problemami psychicznymi. Ale dlaczego ja miałabym tam trafić, wszystko ze mną dobrze. Prawda?

Podchodzi do mnie z białą koszulą, ale jej rękawy są skrzyżowane i zszyte z przodu. O nie.

- Co? Nie oszalałam! Co ty robisz? Nie dotykaj mnie! – zaczynam wymijać ręce, które chcą mnie złapać i zaczynam walczyć.

- Koniec, starałem się być miły. Zróbcie jej zastrzyk. – mężczyzna jest kompletnie zirytowany moją walką i wysyła pielęgniarkę, aby dała mi zastrzyk i, do diabła, wiedziałam, że to się stanie, mam dość tych wszystkich igieł.

Kiedy niska pielęgniarka przychodzi, aby podać mi zastrzyk, wyrywam jej go z rąk i rzucam przez pokój, powodując, że jest w szoku.

- Nie dotykaj mnie! Kto dał ci pozwolenie, żeby mnie złapać?

- Mamy pozwolenie od twoich opiekunów.

- Ale mam 18 lat.

- Tak, to prawda, ale nie masz jeszcze 21 lat, więc uspokój się. – podniósł koszulę do góry i starał się włożyć mi ją na głowę, ale nie pozwoliłam, aby to się stało, więc zrobiłam jedyną rzecz, która przyszła mi na myśl – ucieczka.

Podbiegłam do drzwi. Otworzyłam je i pobiegłam w głąb korytarza. Byłam zdziwiona, że nie bolą mnie żebra. Kiedy zobaczyłam wyjście, nie wahałam się ani chwili i wybiegłam.

- Puść mnie! – krzyczę, kiedy czyjeś ręce łapią moje ciało. W jednym momencie wsadzili mnie w białą koszulę.

- Dobranoc Panno Evens.

~~~~~~~~~~~~

- Nie jestem szalona, powtarzam po raz setny. – jestem tu cały tydzień i wszystko, o co mnie pytali to „O czym myślisz?”, albo „Dlaczego sądzisz, że ktoś cię prześladuje?” naprawdę mam ochotę wpakować im te igły w czoło, żeby w końcu, do cholery, mogli się zamknąć.

- Dobrze Panno Evens, jesteś wolna, możesz pójść do ogrodu. – stara pielęgniarka bierze dokumenty i wychodzi. Wyglądam przez okno i widzę mnóstwo kolorowych róż, wychodzę, mając na sobie biały szlafrok, który mi dali i zaczynam iść bosymi stopami po trawie dopóki nie zauważam, och, jakże znajomych, zielonych ławek, na których siadam przez ostatnie siedem dni. Zaczynam się powoli kiwać na ławce i obserwuję wszystkich pozostałych pacjentów, niektórzy mówią samo do siebie, a inni chodzą i patrzą wokół, jak gdyby nie było ich tu od lat.

- To naprawdę smutne. – podchodzi chłopak i siada obok mnie. On również ma na sobie biały szlafrok.

- Co takiego? – pytam.

- To, że ci wszyscy ludzie są tutaj może od około dziesięciu lat albo więcej i nigdy nie doświadczyli, czym jest prawdziwe życie. – odwraca głowę i patrzy na mnie tak, jakby mnie sprawdzał.

- Nazywam się Liam, Liam Payne. – potrząsa moją ręką i obdarowuje uśmiechem.

- Nazywam się Aubrey Evens. Dlaczego tutaj jesteś? Mówisz, że jest ci szkoda tych ludzi. Dlaczego tak jest, jesteś dużo lepszy od nich? – patrzy na mnie i potrząsa głową.

- Jeśli ci powiem, musisz obiecać, że nikomu nie tego powiesz. – teraz wygląda poważnie.

- Obiecuję.

- Ja- okey, to długa historia, ale jest krótsza wersja, oskarżają mnie o zabicie mojego najlepszego przyjaciela, ale nie zrobiłem tego i przyznałem, że jestem szalony, zamiast pójść do więzienia. – skrzywił się na swoje słowa i zamilkł.

- Och, nie wiem co powiedzieć, przepraszam. – patrzy na mnie z obojętnym wyrazem twarzy, jakby był zamyślony.

- Jest w porządku, a dlaczego ty tu jesteś? – spuszczam wzrok, zbyt smutna i zła przez moich rodziców, którzy sądzą, że potrzebuję pomocy.

- Jestem prześladowana przez pewnego chłopaka i nie chce mnie zostawić w spokoju. Mówiłam o tym rodzicom, a oni mi nie uwierzyli, myślą, że potrzebuję pomocy i tak oto się tutaj znalazłam. – spoglądam na niego, ma zmarszczone brwi, patrząc na mnie.

- Cóż, to głupie. Tylko przez to? – ledwo go znam i mógł albo nie mógł zabić kogoś, ale chcę mieć tu przyjaciela, a on wydaje się być miły.

- Czekaj, widziałaś to? – wskazuje na najwyższe okno, które jest otwarte.

- Nie, a co?

- Ktoś po prostu wszedł do budynku i mam przeczucie, że nie powinno go tu być. – patrzy na mnie, a ja zbladłam.

On przyszedł po mnie.

_____________________________________________________

I proszę, mamy Liama. :D Harry niczym Spiderman wdrapał się do najwyższego okna, a porwie Aubrey, jak King Kong. :D tak mi się tylko skojarzyło, nie wiem czemu. o.O 

~ proszę, zostaw komentarz pod przeczytanym rozdziałem. :)