CHAPTER 39

Aubrey POV

Biegniemy, Harry kuleje. Zaczyna robić się ciemno i zimno przez co mogę poczuć, jak na mojej skórze robi się gęsia skórka. Suche liście szeleszczą nam pod stopami, zapach deszczu sygnalizuje, że zaraz będzie padać.
- Nigdy nie pomyślałabym, że jest takim świrem. - mówię szeptem, widząc, jak Harry pochyla się przy drzewie, próbując złapać oddech.
- Taa, a mówiłaś, że był dobrym przyjacielem. Powinien siedzieć w jakieś izolatce. - widzę, jak opiera się o drzewo i siada na ziemi. Przygryza wewnętrzną stronę policzka, próbując nie krzyczeć z bólu, kiedy odwiązuje kawałek koszuli, użytej jaki bandaż do swojej rany. Syczy i dotyka jej, ale ja cieszę się ze świadomości, że krwawienie ustało.
Podchodzę do niego i siadam obok. Podnosi głowę w górę, starając się zrelaksować.
- Przepraszam. - patrzy na mnie z dezaprobatą na twarzy.
- Nie zrobiłaś nic, za co miałabyś przepraszać, skarbie. - uśmiecha się lekko.
Uśmiecham się i relaksuję. Delikatny szum drzew sprawia, że się uspokajam. Ale nagle serce zaczyna mi bić tak szybko, że mogę usłyszeć jego bicie, kiedy obraz ciała Liam'a staje mi przed oczami. Nie widziałam tego. Nie było mnie tam. Nic nie zrobiłaś.

Och, ależ zrobiłaś.

- Harry, chodźmy. - łapię jego rękę i próbuję podnieść.
- W porządku, dam radę. - puszczam go i obserwuję, jak próbuje wstać. Wspiera się ręką, przytrzymując drzewa.
- Co to? - mówi, wskazując na coś. W końcu wstaje, chwyta cokolwiek ma pod ręką i rzuca, aby to sprawdzić, wtedy naszym oczom ukazuje się coś, co dobrze znamy.
- Pizdy śledzą nas. - rozgląda się wokół, podnosi wzrok na drzewa, okazuje się, że byli obserwowani przez bardzo długi czas.


*

*


- Myślisz, że nas znajdą? - rozglądam się po lesie, kiedy Harry wsiada do auta; kamery leżą roztrzaskane na kawałki na ziemi. Odwracam głowę, słysząc trzaskanie drzwiami.
- Dlaczego siadasz na fotel pasażera? - zamyka oczy i rozmasowuje skronie.
- Bo nie mogę prowadzić. Pamiętasz? - mówi wzburzony.
- Racja, przepraszam. - podchodzę do miejsca kierowcy i krzywię się, starając wsiąść, szwy dają się we znaki.
Odpalam samochód i ruszam.
- Dokąd jedziemy? - pytam, przybliżając się do kierownicy ze względu na to, że jestem niska.
- Najpierw musimy jakoś pozbyć się kuli z mojej nogi. - jęczy i zamyka oczy z bólu.
- Wystarczy! Zatrzymaj ten pieprzony samochód! - wrzeszczy. Wciskam hamulec, po czym ten otwiera drzwi i wyskakuje z auta.
- Aubrey! - wysiadam i idę za nim. Upada na trawę i siada. Rozrywa spodnie w miejscu, w którym jest ranny.
- Musisz coś dla mnie zrobić. - wzdycha i znowu jęczy. Wyciąga nóż z kieszeni po czym podaje mi go. Klękam przy nim, nie mając pojęcia, co będę musiała zrobić.
- Odwrócę wzrok, a ty w tym czasie wyjmiesz kulę. - otwieram usta, nie jestem pewna, czy będę w stanie przez to przejść.
- Posłuchaj mnie. Musisz to zrobić. - chwyta za kołnierz koszuli, gryzie go i odwraca wzrok.

Co? Nie jestem lekarzem. I daleko mi do chirurga. Podnoszę wzrok znad jego rany, widzę jego przerażony wyraz twarzy, kiedy przygryza kołnierz swojej brudnej koszuli.
Przełykam gulę w gardle, trzęsą mi się ręce. Jedną dłoń kładę mu za kolanem przytrzymując nogę, w razie, gdyby chciał walczyć. Drugą ręką trzymam nóż i powoli wkładam go do rany; jedyne, co mogę usłyszeć to krzyki chłopaka.
Wnętrzności mi się skręcają, kiedy krew zaczyna wyciekać i już wiem, że ciężko będzie mi wyjąć kulę.
- Harry, musisz zagryźć kołnierz najmocniej, jak potrafisz. - boleśnie kiwa, a pot ścieka mu z czoła. Wkładam nóż głębiej w jego skórę, aż do momentu, w którym mogę zobaczyć pocisk. Szybko go wyciągam.

________________________________________________________________

Odstęp między dodawaniem rozdziałów zależy wyłącznie od stopnia waszego zainteresowania (czyt. ilość komentarzy).